Wytrzymałość spoiny

W deklaracji właściwości użytkowych (DoP) producent określa zamierzone zastosowanie wyrobu budowlanego.
Jeżeli podał, że element murowy może być stosowany w elementach budynku podlegających wymaganiom konstrukcyjnym, to powinien między innymi zadeklarować wytrzymałość spoiny jako wytrzymałości muru na ścinanie (zgodnie z PN-EN 1052-3) oraz od wytrzymałości muru na zginanie z płaszczyzny (zgodnie z PN-EN 1052-2).

W Eurokodzie 6 (PN-EN 1996-1-1) nie określa się wytrzymałości spoiny, ale jej przyczepność.
Wytrzymałość spoiny (przyczepność) zależy od właściwości zaprawy, powierzchni elementu murowego oraz jakości wykonania muru i dlatego powinna być zawsze deklarowana dla jednoznacznie określonego zestawu elementu murowego i zaprawy murarskiej.

Producenci elementów murowych powinni deklarować wytrzymałość spoiny na podstawie wartości ustalonych, albo na podstawie badań.

Zgodnie z zapisami w poszczególnych częściach norm dotyczących właściwości elementów murowych (PN-EN 771) w większości przypadków przyjmuje się, że określenie na podstawie wartości ustalonych jest wystarczające i można początkową wytrzymałość charakterystyczną na ścianie deklarować powołując się na załącznik C do PN-EN 998-2 (wymagania dotyczące zapraw murarskich). W załączniku C podane zostały następujące wartości:

• 0,15 N/mm² dla zapraw ogólnego zastosowania oraz lekkiej;
• 0,3 N/mm² dla zaprawy cienkowarstwowej.

Należy pamiętać, że deklaracje oparte na tych tabelarycznych wartościach pozostają w zakresie odpowiedzialności producenta, który z nich korzysta, i należy je poprzeć odpowiednią dokumentacją techniczną.