Współczynnik oporu dyfuzyjnego pary wodnej

Wartość współczynnika oporu dyfuzyjnego pary wodnej dla danego materiału określa ile razy jest on mniej paroprzepuszczalny od tej samej grubości warstwy powietrza w określonych normowo warunkach.

Współczynnik oporu dyfuzyjnego pary wodnej jest to wielkość stała dla poszczególnych rodzajów materiałów.

Aby porównać opór dyfuzji dwóch elementów budowlanych należy pomnożyć ich grubość [m] przez współczynnik µ dla każdego z tych elementów, czyli obliczyć dyfuzyjnie równoważną grubość powietrza s_d dla danej warstwy przegrody.

Materiały o najlepszych właściwościach paroprzepuszczalności charakteryzują się współczynnikiem µ o wartości zbliżonej do 1 (np. wełna mineralna).

Materiały o bardzo dobrej paroprzepuszczalnosci takie jak np. beton komórkowy czy ceramika budowlana, mają współczynnik µ od 5 do 10. Klinkier ma współczynnik µ o wartości od 50 do 100. Izolacje paroszczelne mają µ od kilkudziesięciu do miliona.

Prawidłowo zaprojektowane i wykonane przegrody zewnętrzne powinny być tak ukształtowane, aby opór dyfuzyjny kolejnych warstw malał od wewnątrz do zewnątrz.

Wartości współczynnika oporu dyfuzyjnego pary wodnej dla elementów murowych oraz zapraw murarskich i tynkarskich mogą być deklarowane przez producenta wyrobu na podstawie badań lub przyjmowane z normy EN 1745:2012 Załącznik A.

Przepuszczalność pary wodnej wybranych materiałów budowlanych

Jeżeli są podawane dwie wartości (np. zapis 5/10) to oznacza, że materiał zachowuje się dyfuzyjne inaczej w zależności od tego, czy jest to dyfuzja do wewnątrz materiału, przyjmowanie wilgoci (niższa wartość), czy na zewnątrz materiału, oddawanie wilgoci w czasie suszenia (wyższa wartość).