W większości żelbetowych konstrukcji monolitycznych występują słupy. Mają one najczęściej przekrój kwadratowy, prostokątny lub kołowy (wielokątny). W ostatnich latach dużą popularnością cieszą się konstrukcje słupowo płytowe, w których słupy są podstawowymi elementami przenoszącymi obciążenia pionowe na fundamenty budynku.
W projektowaniu, słupy żelbetowe rozpatruje się jako elementy poddane ściskaniu mimośrodowemu, najczęściej podparte w węzłach górnym i dolnym. Elementów o proporcjach wymiarów przekroju poprzecznego większych niż 4:1 nie uważa się za słupy; należy je rozpatrywać jako ściany.

Słupy są pionowymi elementami konstrukcyjnymi przenoszącymi najczęściej obciążenia ze stropów lub belek na nich opartych, działające w kierunku ich osi podłużnej. Elementy konstrukcyjne o przekroju prostokątnym lub zbliżonym do prostokątnego, w których stosunek wymiarów przekroju poprzecznego jest większy od 4, należy rozpatrywać jako ściany. 

Ściany działowe można klasyfikować w różny sposób, biorąc pod uwagę ich cechy i właściwości:

• ze względu na konstrukcję;
• ze względu na ciężar;
• ze względu na mobilność;
• ze względu na sposób połączenia z konstrukcją.

Sposób połączenia krawędzi ściany działowej (z konstrukcją, inną ścianą działową lub wypełniającą) decyduje w podstawowy sposób o schemacie jaki można dla niej przyjąć w obliczeniach statycznych, a w konsekwencji o maksymalnych wymiarach ściany. Ma on zasadniczy wpływ na właściwości ściany i możliwość spełnienia wymagań. Dlatego podczas prac wykonawczych, ale również przy przebudowie, remoncie i modernizacji należy zwracać szczególną uwagę na to, aby sposób połączenia krawędzi ściany był zgodny z tym jaki został przewidziany w projekcie.

Projektowanie, związane z występowaniem w obiekcie ścian działowych, należy rozpatrywać w dwóch aspektach:
–  projektowania konstrukcji obiektu w sposób uwzględniający występowanie w nim ścian działowych;
–  projektowania ścian działowych w sposób zapewniający spełnienie podstawowych wymagań.

Nośność i stateczność zapewnia się ścianom działowym poprzez:

• stworzenie warunków podparcia umożliwiających ścianom o zadanej długości i wysokości przejęcie obciążeń użytkowych i przekazanie ich na elementy konstrukcji obiektu;
• przyjęcie grubości ścian zapewniających nadanie im odpowiedniej sztywności;
• zastosowanie ścian o wytrzymałości i grubości dostosowanej do obciążeń użytkowych działających na ścianę o przyjętych wymiarach i warunkach podparcia.

Ściany działowe jako ściany oddzielające, wydzielają obszary użytkowe i mają podczas pożaru zapobiec, w ciągu określonego czasu, rozprzestrzenianiu się ognia pomiędzy tymi obszarami oraz są poddane oddziaływaniu ognia tylko z jednej strony. W ten sposób zapewnia się możliwość ewakuacji lub uratowania ludzi/ użytkowników oraz bezpieczeństwo ekip ratowniczych.

Ściana konstrukcyjna jest elementem konstrukcji budowlanej zaprojektowanym w celu przenoszenia obciążeń działających na układ konstrukcyjny oraz zapewnienia mu odpowiedniej sztywności i stateczności.

Ściana niekonstrukcyjna nie jest elementem konstrukcji, pełni natomiast funkcję przegrody wewnętrznej w obiekcie budowlanym lub jest ścianą zewnętrzną (osłonową). Ściany niekonstrukcyjne można usunąć bez szkody dla nośności i sztywności konstrukcji.

Ściany wypełniające są to przeważnie ściany niekonstrukcyjne, stanowiące jedynie „wypełnienie” obiektu, które mogą być usunięte bez szkody dla nośności i sztywności jego układu konstrukcyjnego.
Określenie ściany wypełniające stosowane jest również dla ścian konstrukcyjnych, stanowiących wypełnienie szkieletowego układu konstrukcyjnego w celu nadania mu odpowiedniej sztywności.