Powierzchnia użytkowa budynku to powierzchnia, która służy do zaspokajania potrzeb bezpośrednio związanych z przeznaczeniem budynku lub jego części (np. kuchnia i sypialnia w budynku mieszkalnym). Powierzchnię użytkową dzieli się na powierzchnię użytkową podstawową i pomocniczą w zależności od tego, czy przeznaczenie danej części powierzchni budynku jest zgodne z jego podstawowym przeznaczeniem, czy też z funkcją uzupełniającą to przeznaczenie.

Powierzchnia zabudowy budynku to powierzchnia terenu zajęta przez budynek w stanie wykończonym, wyznaczona przez obrys zewnętrznych krawędzi budynku w poziomie terenu.

Powierzchnia całkowita budynku jest sumą powierzchni całkowitych wszystkich kondygnacji budynku. Do powierzchni całkowitej budynku można wliczyć kondygnacje znajdujące się całkowicie lub częściowo poniżej poziomu terenu, kondygnacje powyżej poziomu terenu, poddasza, tarasy (również tarasy na dachach), kondygnacje techniczne i magazynowe.
 

Powierzchnia wewnętrzna budynku - jest to suma powierzchni wszystkich kondygnacji budynku, mierzona po wewnętrznym obrysie przegród zewnętrznych budynku w poziomie podłogi, bez pomniejszenia o powierzchnię przekroju poziomego konstrukcji i przegród wewnętrznych, jeżeli występują one na tych kondygnacjach, ale z powiększeniem o powierzchnię antresoli.

Powierzchnia ruchu jest częścią powierzchni netto budynku, która jest przeznaczona dla ruchu wewnątrz budynku. Do powierzchni ruchu zalicza się powierzchnię klatek schodowych, poczekalni, korytarzy, wewnętrznych ramp i pochylni, balkonów ewakuacyjnych itp.

Powierzchnię obudowy budynku oblicza się dla budynków lub ich części zamkniętych ze wszystkich stron stałymi przegrodami budowlanymi i przekrytych. Jest to powierzchnia pionowych, poziomych i pochyłych części powierzchni płaszczyzn zewnętrznych budynku, znajdujących powyżej i poniżej poziomu terenu.

Szczegółową lista obiektów budowlanych z podziałem na kategorie zawiera załącznik do ustawy prawo budowlane. Do każdej kategorii obiektu budowlanego przyporządkowany jest współczynnik kategorii oraz współczynnik wielkości obiektu.

Zgodnie z normą PN-ISO 9836:2015-12 powierzchnia nieużyteczna jest to część powierzchni budynku, która ze względu na swe właściwości (np. brak oświetlenia światłem dziennym) lub elementy budynku (np. słup, krzywizna ściany, przebieg drogi ewakuacyjnej wymagany przepisami, a zbędny i nie potrzebny dla normalnej komunikacji) nie nadaje się do:

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie wprowadza klasyfikację budynków wg wysokości. Wprowadzono podział budynków na cztery grupy w celu doprecyzowania zawartych w rozporządzeniu wymagań technicznych i użytkowych.

Zgodnie z normą PN-ISO 9836:2015-12 obszar ingerencji w budynku jest to lokalne zaburzenie obrysu pomieszczenia budynku, uniemożliwiające efektywne wykorzystanie powierzchni przy ścianie lub innym regularnie występującym elemencie budynku (np.: pilaster, grzejnik, instalacja wodociągowa lub kanalizacyjna prowadzona przy ścianie).