Wapno palone (Q) jest to wapno powietrzne, składające się głównie z tlenku wapnia CaO, a także tlenku magnezu MgO, reagujące egzotermicznie w kontakcie z wodą. Wytwarzane jest poprzez wypalanie kamienia wapiennego (wapno palone wapniowe) lub dolomitu (wapno palone dolomitowe).

W budownictwie wapno stosowane jest najczęściej w postaci wapna hydratyzowanego (wapno gaszone). W Polsce nazwę wapno hydratyzowane stosowano wcześniej zamiennie z nazwą wapno suchogaszone. Zgodnie z normą PN-EN 459-1 wapno hydratyzowane może być w różnych postaciach: wapno suchogaszone w proszku (S), ciasto wapienne (S PL) i mleko wapienne (S ML), w zależności od sposobu gaszenia i ilości użytej wody.

Zgodnie z normą PN-EN 459-1 wapno powietrzne jest to wapno budowlane, które wiąże i twardnieje na powietrzu, po zarobieniu wodą. Aby ta reakcja mogła nastąpić niezbędna jest obecność dwutlenku węgla (ditlenku węgla) znajdującego się w powietrzu.

Wapno budowlane zgodnie z PN-EN 459-1 jest to grupa produktów wapiennych, obejmująca rodziny:
--  wapno powietrzne;
--  wapno o właściwościach hydraulicznych.
Formalnie wapnem budowlanym są wyroby oznakowane CE, wprowadzane do obrotu i udostępniane na rynku zgodnie z normą zharmonizowaną EN 459-1.

Zgodnie z PN-EN 459-1 wapno o właściwościach hydraulicznych jest to wapno budowlane, które składa się głównie z wodorotlenku wapnia, krzemianów wapnia i glinianów wapnia. Po zmieszaniu z wodą wiąże i twardnieje zarówno na powietrzu jak i pod wodą. Częścią procesu twardnienia jest reakcja z ditlenkiem węgla znajdującym się w atmosferze.

Mączka wapienna jest otrzymywana w procesie produkcyjnym polegającym na wysuszeniu, a następnie zmieleniu wyselekcjonowanego kamienia wapiennego wydobywanego w kopalniach wapienia.