Leksykon

Powierzchnia wewnętrzna budynku

Powierzchnia wewnętrzna budynku - jest to suma powierzchni wszystkich kondygnacji budynku, mierzona po wewnętrznym obrysie przegród zewnętrznych budynku w poziomie podłogi, bez pomniejszenia o powierzchnię przekroju poziomego konstrukcji i przegród wewnętrznych, jeżeli występują one na tych kondygnacjach, ale z powiększeniem o powierzchnię antresoli.

Powierzchnię wewnętrzną budynku można obliczyć jako różnicę między powierzchnia całkowitą a powierzchnia zajętą przez ściany zewnętrzne (powierzchnią zajęta przez elementy obudowy budynku).

 

Definicja powierzchni wewnętrznej

 

Definicja powierzchni wewnętrznej zapisana została w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie w § 3 pkt. 23.

 

Definicja powierzchni wewnętrznej i sposób jej obliczania zawarta została w normie PN-ISO 9836 Właściwości użytkowe w budownictwie - Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych.

 

Powierzchnia wewnętrzna jest to powierzchnia całkowita pomniejszona o powierzchnię zajmowaną przez ściany zewnętrzne oraz inne elementy obudowy budynku. Powierzchnię wewnętrzną określa się oddzielnie dla każdej kondygnacji. Powierzchnia wewnętrzna składa się z powierzchni netto i powierzchni zajmowanej przez przegrody wewnętrzne.

 

Powierzchnia wewnętrzna definiowana jest w odniesieniu do powierzchni całkowitej i powierzchni netto. Zasady obliczania i pomiarów tych powierzchni omówione zostały w artykule powierzchnia całkowita budynku.

 

W nieaktualnej normie PN-ISO 9836:1997 występowało określenie powierzchnia wewnętrzna kondygnacji, które oznaczało z jednej strony powierzchnię wewnętrzną kondygnacji (wszystkich), a także powierzchnię wewnętrzną (jednej) kondygnacji, co mogło prowadzić do nieporozumień.

 


rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie - §  3.23


 

Normy i przepisy budowlane