Leksykon

PN-EN 1015-4 Metody badań zapraw do murów – Określenie konsystencji świeżej zaprawy

W normie podano metodę określania konsystencji świeżo wymieszanych zapraw murarskich (świeżej zaprawy), zawierających spoiwa mineralne oraz kruszywa zwykłe i lekkie.
Konsystencja jest określana jako wartość pionowej penetracji (zanurzenia) wgłębnika (w mm), podczas jego swobodnego opuszczania w próbkę świeżej zaprawy.

Badanie konsystencji świeżej zaprawy murarskiej

 

W normie opisano urządzenia niezbędne do przeprowadzenia badania (penetrometr, ubijak, kielnia i płaski zgarniak).

Próbka świeżej zaprawy do badania, powinna mieć objętość nie mniejszą niż 1,5 l.

Zaprawy gotowe do użycia, czyli fabrycznie wykonane świeże zaprawy oraz wstępnie przygotowane świeże zaprawy z wapna powietrznego i piasku (po za tymi, które są wytworzone ze spoiwami hydraulicznymi), należy badać w czasie zachowania ich właściwości roboczych.

Zaprawy wykonane z suchych składników i wody należy mieszać zgodnie z EN 1015-2. Jeżeli w instrukcji producenta podano inny sposób i czas mieszania, to należy postępować zgodnie z tą instrukcją.

Badanie należy przeprowadzić na dwóch próbkach.

Sposób przygotowania próbek i przeprowadzenia badania został opisany w normie.

Górna powierzchnia zaprawy w naczyniu powinna być równa z poziomem krawędzi naczynia. Po ustawieniu naczynia z zaprawą i zwolnieniu wgłębnika, powinien on swobodnie opadać. Głębokość zanurzenia (penetracji) wgłębnika należy zaokrąglić do 1 mm.

Wynikiem badania jest średnia wartość zanurzenia wgłębnika w zaprawie, pod warunkiem, że wartości zanurzenia obu próbek nie są większe od wartości średniej o więcej niż 10%.

 


 

Normy i przepisy budowlane