Leksykon

Budynek mieszkalny jednorodzinny

Budynek mieszkalny jednorodzinny  to budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30 % powierzchni całkowitej budynku.

 

Definicja budynku mieszkalnego jednorodzinnego została wprowadzona ustawą prawo budowlane - weszła w życie 1 stycznia 2004.

 

Wcześniejsze definicje budynku mieszkalnego jednorodzinnego w prawie budowlanym

 

Wcześniej rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie zawierało definicję zabudowy jednorodzinnej – budynek mieszkalny jednorodzinny lub zespół takich budynków w układzie wolnostojącym, bliźniaczym, szeregowym, atrialnym, a także budynek mieszkalny zawierający nie więcej niż 4 mieszkania lub zespół takich budynków.

Ta definicja obowiązywała do 16 grudnia 2002 r.  kiedy to wprowadzono nowe Rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.  Nowa definicja zabudowy jednorodzinnej nie traktuje już budynku o 4 mieszkaniach jako budynku jednorodzinnego.

 

Aktualna definicja budynku mieszkalnego jednorodzinnego w prawie budowlanym

 

Obowiązująca definicja w prawie budowlanym budynku mieszkalnego jednorodzinnego wskazuje, że taki budynek powinien stanowić konstrukcyjnie samodzielną całość oraz służyć zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych. Jeśli chodzi o usytuowanie na działce to budynkiem jednorodzinnym jest:

  • budynek wolnostojący,
  • budynek w zabudowie bliźniaczej,
  • budynek w zabudowie szeregowej,
  • oraz budynek w zabudowie grupowej.

 

W budynku mieszkalnym jednorodzinnym można wydzielić nie więcej niż dwa lokale mieszkalne albo jeden lokal mieszkalny i jeden lokal użytkowy o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

 

Dom jednorodzinny wolnostojący

Dom jednorodzinny wolnostojący – budynek stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, pomiędzy poszczególnymi elementami budynku, takimi jak fundament, ściany nośne, więźba dachowa, istnieje wolna przestrzeń i żaden z tych elementów nie jest konstrukcyjnie ani funkcjonalnie powiązany z drugim obiektem budowlanym.

 

Dom jednorodzinny w zabudowie bliźniaczej - definicja


Dom jednorodzinny w zabudowie bliźniaczej - jedna ze ścian budynku przylega do drugiego budynku, a pozostałe trzy ściany elewacyjne usytuowane są swobodnie. Budynki, nie muszą być lustrzanym odbiciem.

 

Dom jednorodzinny w zabudowie szeregowej - definicja


Dom jednorodzinny w zabudowie szeregowej - dwie ściany przylegają do sąsiednich budynków, a dwie pozostałe stanowią frontową (wejściową) i tylną elewację, budynek dzieli działkę na dwie części. Budynki szeregowe tworzą ciągi od trzech do kilkunastu domów.

 

Dom jednorodzinny w zabudowie atrialnej

 

Dom jednorodzinny w zabudowie atrialnej –budowane na rzucie w kształcie takich liter jak „L”, „T”, „U”, „Z”, „I”, „O”. Aranżacja przestrzeni tworzy zabudowę dywanową, co oznacza połączenie dwóch części budynku za pomocą wspólnych ścian od strony ogrodu. Ściany mają otaczać centrum dziedzińca, tworząc przez to zamkniętą przestrzeń, doświetloną przez atrium.

 

Domy jednorodzinne w zabudowie grupowej (gniazdowej)

Domy jednorodzinne w zabudowie grupowej (gniazdowej) - podobnie jak w zabudowie szeregowej budynki przylegają do siebie ścianami, jednak skupione są wokół wspólnego placu, który stanowi przestrzeń wspólną.

 

Budynki mieszkalne jednorodzinne, wraz z przynależnymi do nich budynkami garażowymi i gospodarczymi, tworzą zabudowę jednorodzinną.

 


ustawa prawo budowlane - art. 3.2a


AKTUALIZACJA: lipiec 2023


 

Normy i przepisy budowlane